Wie deed het licht uit?!

Afgelopen week was een vermoeiende, zware week vol stage. We deden drie nachtdiensten (die hier 12 uur tellen), een dagdienst of twee en stond er nog een laatdienst te wachten op ons. Met andere woorden: ons ritme is helemaal naar de kl***. Maar ons harde werk heeft beloond. We hebben allebei al 12 zelfstandige bevallingen uitgevoerd in het ziekenhuis, waarvan de meeste in de nachtdienst plaatsvonden. Dit voornamelijk omdat de meeste studenten overdag hun stage lopen en ook omdat de Vietnamese studenten op vakantie zijn. 

Het ritme tijdens de nachtdiensten gaat er anders aan toe dan overdag. Zo hebben we namelijk elk wat dutjes kunnen doen op de bedden die in de gang gestockeerd staan. Daarnaast hebben we meer tijd gehad om met de vroedvrouwen te praten. Zo hebben we er weer enkele leuke connecties bij. Wij leerden ze hoe binairo (variant op sudoku) in elkaar zit, zij namen ons meer op in de groep en gaven ons veel leerkansen. 

Na enkele zware lange nachten, konden we de slaap niet vatten op de moment dat we wél eens een nachtje konden slapen in eigen bed. We werkten dan maar voor school en hoopten dat onze ogen zo gingen vermoeid raken. Rond 3 uur 's nachts gaven we het op en zijn we nog een stapje gaan zetten. We leerden enkele leuke Nederlanders en Australiërs kennen en dronken hier en daar (oké, overal...) een pintje. Om 7 uur besloten we dat we in ons bedje moesten kruipen. 

Aangezien we een lichte kater hadden, werd de dag nadien (net zoals tijdens de nachtdiensten) een nutteloze hangdag. Helemaal klaar met ons schoolwerk, de nodige ontspanning en voldoende slaap waren we klaar voor de stage. Zo is deze week heel snel voorbij gegaan en zagen we weinig tot geen daglicht. En alsof we nog niet genoeg in de donker gezeten hadden, gingen we gisteren eten in een restaurant met als thema: diner in the dark.  

We hadden al heel wat goede reviews gelezen over dit restaurant, maar wisten niet zeker hoe het in elkaar zat. We kregen een lekker aperitiefje aangeboden, terwijl we een testje moesten uitvoeren; met een blinddoek het juiste blokje in de juiste vorm plaatsen. Kinderspel dus, tot je het zelf moet proberen en merkt dat het moeilijker is dan verwacht. We kregen een kluisje toegewezen voor onze spullen in te plaatsen, ja ook onze Gsm's. Nadien werden we meegenomen door een blinde man, onze ober voor de avond. Hij begeleide ons naar onze tafel. We hadden hem écht nodig, want het was PIKKEDONKER. Overal rond ons hoorden we mensen praten, eten, lachen... maar we zagen niemand. In het begin was het best wel eng en moesten we even wennen. Uiteindelijk werd dit één van de leukste restaurantervaringen ooit. Alles smaakt en voelt anders, veel intenser. We genoten er ten volste van en achteraf werden we wijs gemaakt in wat we nu eigenlijk allemaal gegeten hadden. 

BTW: We zitten al aan de helft! 

P.S.: pino is niet meer... #rip

Iemand neem die motor af van die twee!

Terug van weggeweest!!

Nu al het fijn stof van ons lijf is gewassen en we terug in 'The Big City' zijn nemen we even de tijd om onze nieuwe verhalen voor jullie neer te schrijven.

Vorige week vrijdag geen gewone stagedag voor ons. We waren uitgenodigd op de Lunar New Year fair van de universiteit. Alle klassen (verpleegkunde, vroedkunde, medische beeldvorming...) hadden een eigen kraampje gemaakt en verkochten allerhande. De studenten waren zeer enthousiast met onze komst en we moesten overal een beetje proeven. Het één viel al beter in de smaak dan het ander... In de namiddag kregen we een uitnodiging om 'de show' mee te volgen. Denk aan het schoolfeest van de lagere school. Zang, dans, een miljoen decibel en 400 overenthousiaste Vietnamezen in het publiek. Dit hebben we nog nooit gezien. Er was ook een tombola om de fluffiest lucky piggies te winnen!! 2019 is namelijk het jaar van het zwijn. Jammer genoeg is ons lotje niet getrokken. Of hebben we ze niet verstaan, dat kan ook :)

Op zaterdag vroeg uit de veren want ons tripje naar de Mekong Delta stond op de planning. Een gebied in het uiterste zuiden van Vietnam waar de rivier Mekong met een net van zijtakken in de Zuid-Chinese Zee uitmondt. (Wikipedia = My hero). We zouden de bus naar Mỹ Tho nemen en vandaar uit deze prachtige streek verkennen. Via de boot kwamen we voor de grote toeristenzwerm aan op Thới Sơn, ook wel UNICORN island! De eenhoorn is naast de draak, kraanvogel en schildpad namelijk één van de vier heilige dieren in Vietnam. We verkennen het eiland op eigen tempo en route. Het eerste dat opviel: Wanneer we het eiland rond waren, sloten we aan bij de toeristen die in kleine roeibootjes door de smalle kanaaltjes vaarden. Gevallen voor een tourist trap? Misschien, maar de dametjes, mét iconische hoedjes, zijn goede roeiertjes.

Wanneer we weer splitsten van deze groep zetten we opnieuw voet op het vaste land, deze keer richting Bến Tre. We komen in een bijna doods havenstadje aan en gaan op zoek naar een plekje om te eten. Wanneer we eindelijke iets gevonden hebben zijn de uitbaters oprecht in de war dat we hun restaurant op eigen houtje bezoeken en niet samen met de toeristen waren aangespoeld die 'het vaste tour packet' nemen. Pas na het eten merkten we dat we omgeven waren door krokodillen, padden, slangen én stekelvarkens... veilig in hun hokjes welteverstaan. Onze levens waren nooit in gevaar, niet écht ;)

Wanneer Google Maps ons na de lunch een wandeling van 2 uur een half voorschotelt naar het centrum van Bến Tre en nowhere in de buurt een grab te bereiken is *strobaal rolt voorbij*, hitchhiken we met twee 'vriendelijke' mannen. Wanneer we afstappen vragen ze immers een grote som geld en trekken ze het geld bijna uit onze handen. Gelukkig helpt een jonge man ons verder en kunnen we tot een compromis komen.  

Bij Mister Biker huren we voor 150.000 VD (€5,69) een scooter en trekken verder naar Vĩnh Long. De hemel kleurt oranje-roze en beetje bij beetje zakt de zon weg achter de horizon. We nemen zelf de veerboot over de brede rivier. We voelen ons zoals Princess Peach & Princess Daisy in de startblokken van Mario Kart. De veerboot meert aan, de spanning stijgt, het luik gaat open en dan is het de truc om als snelste weg te zijn. Behalve als je Steffi Duprez en Emma Seye bent en de motor niet wil aanslaan... Hielden we zo eventjes alles scooters achter ons op. Whoops! 

Bij het vallen van de nacht komen we aan in Vĩnh Long. We boeken een kamertje en sluiten snel de ogen want morgen staat de wekker om 5 uur!

Met kleine oogjes en de zon die stiekem weer aan de horizon komt opzetten neemt Emma deze keer het stuur in handen. Op naar Cần Thơ! Note to Emma: bochten traaaaag nemen! En de rem?... die zit rechts! :p 

Toch zonder kleerscheuren bereiken we Cái Răng waar we de bekende floating markets per bootje willen bezoeken. Alle marktkramers verkopen hun waar vanop bootjes van alle formaat! Wat ze juist in de aanbieding hebben stellen ze tentoon aan een lange stok. Ananas, pompoen, ajuin, noem maar op!  Het doet ons een beetje denken aan de stok van Rafiki in de Lion King ;) Wij lieten ons met veel plezier verleiden tot een kom heerlijke Phở!! Een heerlijke bouillonsoep met noedels en rundvlees, een traditioneel ontbijt.

Na de markt vervolgen we onze roadtrip terug richting Bến Tre. We laten de drukke wegen achter'wege' en zoemen (lees hobbelen) over de brakke baantjes verder. Onderweg stoppen we nu en dan om de beentjes te strekken (en onze bilspieren te stretchen) voor een verfrissend drankje of een dutje in de hangmat! We leren het sap van de Sugar Cane kennen en zijn ONMIDDELLIJK verkocht! Fris, zoet én een echte dorstlesser. De mensen persen het hier rechtstreeks uit de stammen in je glas! We komen op plaatsen waar naar ons idee nog geen blanke mens voet heeft gezet. We worden bij elke stop gevraagd om te poseren voor enkele foto's. Eens we onze motor opkruipen, trekt iedereen grote ogen wanneer ze zien dat twee blonde meisjes zich aan het motorrijden wagen. Dan kennen ze ons nog niet goed!

Terug in onze grote stad lieten we de noedels en rijst eens een dagje links liggen en gingen we uit pizza's eten. Wow wat een ervaring! Alle pizza's werden vers gemaakt in de grote steenovens. Ik vraag me af waar ze dat kleine Italiaantje gevangen houden die deze heerlijke pizza's voor ons gemaakt heeft! Peesha days = happy days! 

Tijdens het schrijven van deze blog hebben we ook even geskyped met Ellen, Marie en Zoë, onze medestudenten vanuit Uganda! Heel leuk om even ervaringen uit te wisselen en elkaar nog eens te zien! Hoewel we op tijd wouden gaan slapen lieten we ons toch verleiden door deze gezellige babbel en moeten we hier de blog dan maar weer afsluiten en in ons nestje kruipen. 

Ondertussen lopen we al weer een paar dagen stage en gaat de bevallingen teller beetje bij beetje naar omhoog voor ons beiden. 

Good Night Saigon! 

PS.: not sure if pino's still alive... Are we the worst plant moms or what?!

Samson, le flouf qui chante

Zondag, oef. Toch zijn we die dag gaan werken, maar met een leuk vooruitzicht. We gingen 's avonds namelijk eten met enkele vroedvrouwen. Het was heel gezellig en leuk om hen beter te leren kennen. Nadien zijn Emma en ik nog even gaan rond snuisteren. We vonden enkele leuke plekjes, zoals de fonteinen en de gezellige bar die jullie in de foto's kunnen bekijken. 

Na 7/7 te werken, vonden we dat we eens een dagje vrij mochten nemen. Het dagje vrij is een halve dag geworden wegens het lang, maar heerlijk uitslapen. Het plan: de toeristische toer op in Ho Chi Minh City. Op naar de Notre-Dame. Ja, je hoort het goed, een grote, prachtige én christelijke kathedraal midden in de drukke stad. Destijds gebouwd door de Franse kolonisten, ondertussen een toeristische trekpleister. Spijtig genoeg was de kathedraal gesloten, dus gingen we maar het postkantoor binnen. 

Het hoofdpostkantoor is ook een gebouw uit de tijd dat Vietnam een kolonie was van Frankrijk, waardoor ook dit gebouw een Franse stijl kent. Voor enkele gelukkigen onder jullie, werd er een postkaartje verstuurd door Emma en mij. Het spijt ons als je er geen krijgt. We kunnen immers niet voor 300 man kaartjes schrijven. But we still love and miss you ;)

Op de weg naar huis gingen we ergens stoppen om iets te eten. Plots sprak er ons iemand aan, in het Nederlands!!! Zo leerden we drie heel aangename en rasechte Belgen kennen. De zoon, ook student aan Artevelde Hogeschool, woonde hier reeds een halfjaar en gaf ons veel tips over leuke plekjes, restaurantjes etc. Zijn ouders waren op bezoek als afsluiter van zijn buitenlandse stage. Uiteindelijk gingen we terug onze eigen weg met een goed gevoel. 

We gingen eten in één van de restaurants die hij aanraadde. Ra ra ra, ze waren er ook. Het eindigde in samen pintjes drinken en uitdelen van ervaringen. Tot op het moment dat het restaurant sloot en we afscheid namen. Met een beetje alcohol in de benen, sprongen we achterop één van de scootertjes. Normaal doodeng maar deze keer voelde het aan als een attractie. Misschien was dat laatste pintje toch net wat te veel...

Met een goed gevoel startten we de nieuwe werkweek. Na de kalme, vroege shift spraken we af met de Franse studenten. Zij vertrekken namelijk donderdag al, dus gingen we samen eten. Tijdens het eten kreeg ik plots een ingeving: KARAOKE! We kregen ons eigen privékamer toegewezen waar we tot een stuk in de nacht hebben staan meekwelen met klassiekers, waaronder Samson en Gert. Dat kennen de Fransen uiteraard niet, maar ze vonden Samson wel schattig. Hij kreeg de bijnaam: Samson le flouf. Een avond waar we binnen een jaar nog altijd samen om zullen lachen...

Tijd om te slapen, nog enkele dagen en week twee zit er op. We laten snel van ons horen xoxo 

Wat een week! Twee meisjes, drie bevallingen! 

Onze eerste week in Vietnam zit er al op! Gek hoe de tijd zo snel gaat. We hebben onze draai al gevonden op het verloskwartier. We werken dit weekend ook shifts omdat de Franse studentes er nu niet zijn! Grijpen die leerkansen! We merken stilaan dat "gewoon doen" soms de beste manier is om iets gedaan te krijgen. Zo kunnen we meer en meer de eerste zorgen uitvoeren. Dit zijn de controles die gebeuren bij een pasgeboren baby. We wegen ze, meten ze, doen ze een pamper aan en nog meer. Ook slagen we erin vaker mama's te helpen met de borstvoeding. Dit doen we aan de hand van een reeks gebaren, een soort half-en-half Engels, handen én voeten. De taalbarrière blijft iets moeilijks maar we zoeken er onze weg door. Wanneer we dan een heel schattige *thank you, thank you* (lees met een hoog stemmetje en Vietnamese intonatie) en een knikje krijgen zijn wij helemaal gelukkig en voldaan. 

We hebben er ondertussen allebei onze eerste zelfstandige bevalling opzitten. Steffi zelf op de valreep al een tweede! Elk eentje op de wereld gezet naast elkaar, een jongetje en een meisje. Als dat later geen stelletje wordt? ;p We mogen hier ook hechten. De assistenten gynaecologie investeren al hun geduld en kennis, ook die van het Engels, in ons. Dit wordt erg geapprecieerd! Wat een lieve meisjes. 

Nu en dan willen mensen ook met ons op de foto. Onze lichte haren, blauwe (bruine in Steffi haar geval) ogen en blanke huid maken ons hier zeer gegeerd voor een kiekje. Met de vroedvrouwen en dokters gaan we al graag eens op de foto! Leuke herinneringen voor later!

We merken dat het land zich klaar aan het maken is voor het Vietnamese Nieuwjaar, het TET! Vietnam is helemaal klaar voor het jaar van het zwijn. Zelf de deuren van onze spoedafdeling worden versierd en beschilderd met feestelijke tekeningen. Check het schattige varkentje in de fotogalerij :) Wij zijn alvast benieuwd wat deze feestdagen met zich mee zullen brengen.

Morgenavond hebben de vroedvrouwen ons mee uit eten gevraagd, dus verwacht jullie nog maar aan meer leuke foto's en eventuele restaurant recensies! For now, sleep tight and don't let the bed bugs bite! (of mieren in Steffi haar geval)

UPDATE! Pino kreeg voor de eerste keer water (tips voor vetplanten in een warm en vochtig klimaat zijn altijd welkom)

De Fakir en de twee vermoeide meisjes.

Het gaat er dan toch nog van komen, een nieuw verhaal... Door de drukke eerste dagen in het ziekenhuis, het schoolwerk en ons klein huishouden, vonden Emma en ik de moed niet meer om daarnaast ook nog onze blog te onderhouden. Het is hier ondertussen 22u27 en met morgen een vroege shift in het vizier, zal het een kort maar krachtig verhaal worden. 

Emma en ik beginnen eindelijk te wennen aan de manier waarop men werkt en de omgeving. We kunnen eindelijk naar het ziekenhuis stappen zonder verdwaald te raken in de kleine, telkens gelijkaardige, straatjes. Op de dienst weten we ondertussen dat wie het eerst paraat staat, degene is die mag helpen. Gelukkig kunnen alle studenten hier vloeiend Engels. NOT! Gelukkig zijn er ook enkele Franse studenten, waarmee we wel kunnen afspreken wie wat doet. 

Gisteren na een lange werkdag beloonden we onszelf met een gezellig etentje op restaurant. Daarna gingen we met een taxi naar de Bier Garden. Een gezellig cafeetje waar je ook Belgische bieren kan krijgen. Na een biertje meer en een tikje minder nuchter, gingen we terug naar ons appartement. Onderweg werden we aangesproken door twee Vietnammeesjes om binnen te gaan in een massagesalon. Waarom ook niet, dachten we. Een zalige massage na een drukke werkdag, dat mag al eens. 

Dit was niet echt de typische, rustgevende massage die we in België kennen. Het was eerder een parodie: hoe ledematen breken van twee Belgen. Toch hebben we er beiden deugd van gehad en voelden we ons wat losser. Die nacht zouden we zalig geslapen hebben, maar dat was niet het geval... 

We zijn namelijk beiden nog steeds vermoeid. Nee, de jetlag is niet meer de boosdoener. Deze was reeds na enkele nachten uitgeslapen. Het zijn onze onderburen die ons wakker houden. Op dinsdag zagen we in onze straat een grote, versierde, gouden kist staan. We waren heel nieuwsgierig. Onze nieuwsgierigheid verdween immers toen er plots een man een lange speech hield door een veel te luide box. Dit was nog het minste... Vanaf 18 uur begon men plots op trommels te kloppen terwijl precies de Fakir van de Efteling muziek speelde.

De komende twee nachten hebben we niet veel geslapen door het aanhoudende feest. Tot we vandaag rond 14 uur naar buiten gingen richting het ziekenhuis en zagen dat de kist verdwenen was. We waren beiden opgelucht en genieten op dit moment van de stilte... 

PS: Pino doet het goed. 

Slik. Omdraaien. Doorgaan. 

Dag 3 in dit zonovergoten land, maar vooral dag 1 van onze stage in het Tu Du maternity hospital. Vandaag dus vroeg uit de veren! We merken de laatste dagen al wat op aan ons slaappatroon. Emma ligt telkens direct als een blok in slaap en wordt minsten een uur voor haar wekker al uit zichzelf wakker (ook niet van haar doen). Terwijl Steffi vaak nog ligt te woelen en haar slaap niet kan vatten, om dan 's ochtends net iets kleinere oogjes te hebben. 

Na een lekker ontbijtje begeven we ons door de wirwar van straatjes richting het ziekenhuis waar vroedvrouw Lyla ons staat op te wachten. We kleden ons snel om en krijgen een rondleiding. Het eerste wat ons duidelijk word gemaakt is het verschil tussen public service of special service. Voor het tweede betaaldt men heel wat meer om in een andere, net iets chiquere vleugel van de afdeling te mogen bevallen. Als student vroedkunde, loop je stage op de public service dus daar worden we door Lyla heen gebracht.  

Als we door de, met bedden volgestouwde, gang lopen, zien we af en toe een glimp van vrouwen in arbeid. Het verloskwartier is opgedeeld in drie delen: de eerste ruimte is voor vrouwen die nog niet op het punt staan te bevallen, de tweede ruimte is bedoeld voor de vrouwen die de laatste loodjes afleggen voor het bevallen en de laatste ruimte is de ruimte waar de bevalling plaatsvind. In tegenstelling tot België is er niet echt sprake van privacy. In de eerste twee ruimtes kunnen er ongeveer 20 à 30 vrouwen liggen. De ruimte voor de bevallingen bestaat uit een halve cirkel waar je zes 'hokjes' kan onderscheiden. Per 'hokje' kunnen er twee vrouwen bevallen en dus wel 12 vrouwen op hetzelfde moment! Op het moment dat we hier binnen wandelen word er een kindje geboren, één van de 200 Vietnamese spruitjes die hier vandaag het levenslicht zullen zien. 

Maar niet alles verloopt even vlot, Lyla geeft ons uitleg over de structuur en het materiaal, dit terwijl er net een baby doodgeboren werd. In België zou alles even stil staan, de tijd, de mensen... maar de sereniteit die wij kennen uit gelijkaardige situaties thuis, is hier niet terug te vinden. Lyla gaat gewoon verder met haar uitleg over de soorten handschoenen, terwijl andere vroedvrouwen steeds binnen en buiten de kamer lopen om de moeder medicatie toe te dienen of haar verder hulp te verstrekken. Over de baby wordt niks gezegd, die ligt daar maar ingewikkeld in doeken. De mama huilt niet. Alsof ze er vrede mee genomen heeft, of wordt dit niet toegelaten? 

Het kleintje werd meegenomen toen we het 'hokje' verlieten. Pas toen zagen we ze liggen, de babytjes die het vandaag niet gehaald hadden, samen in bedjes weggedoken in een hoekje van de ruimte. Slik. We hadden ons hierop voorbereid, maar het is toch even schrikken aangezien dit in België niet frequent voorkomt. Ook deze vrouwen komen in dezelfde ruimte terecht na de bevalling, samen met alle vrouwen waarvan de babytjes wel aan het huilen, slapen, drinken... zijn.  In België doen we er alles aan om deze mensen niet te confronteren met bijvoorbeeld het huilen van een pasgeborene, laat staan op dezelfde kamer liggen. 

Zo zat onze eerste dag er reeds op. Tijd om onze gedachten even te verzetten na alle informatie en de harde realiteit. Op naar de supermarkt. HOLD YOUR BREATH, de geur van de vissaus is niet te houden. Snel naar een andere afdeling waar de stank minder aanwezig is. Daar zagen we hem... Een schattig, snoezelig, klein vetplantje. We konden hem niet laten staan en gaven hem uiteindelijk de naam Pino. Dankzij Pino werd onze dag terug een beetje fleurig en zo ons appartementje ook 😉

Vandaag staan noodles van "Chef Steffi" op het menu zodat wij morgen klaar zijn voor het echte werk. Onze eerste échte dag op stage! Wij zijn benieuwd wat we nog allemaal zullen tegenkomen en houden toch ook een beetje ons hartje vast.

Tot de volgende! 

Voor tussentijdse verhalen en sneak peeks volg ons op Instagram: https://www.instagram.com/goodmorningvietnam2019/

Steffi & Emma 

De twee (domme) blondjes. 

Dag twee in de hitte van Vietnam. Door de enorme jetlag hebben Emma en ik maar een paar uurtjes kunnen slapen deze nacht, desondanks de heerlijke airco op onze kamers. Toch zijn we maar om 13 uur ons appartement buiten geraakt, met als grootste reden gebrek aan eten in ons appartement en de groeiende honger. Ons doel: snel inkopen doen zodat we eten in huis hebben en een Vietnamees simkaartje kopen zodat we ten alle tijde (goedkoper) bereikbaar zijn. Al bleek vlug dat we het woordje snel gingen moeten laten vallen...

Aangezien alles in het vietnamees is in de supermarkt, voelden we ons net twee domme blondjes in een doolhof. Na ongeveer een uurtje ronddolen, hadden we door dat boven elk gangpad een bordje hing met wat er precies te vinden is. Het stond er zowel in het Vietnamees als in het Engels op (de Engelse versie wel in héél kleine lettertjes). Toen konden we ons zelf al helemaal voor de kop slaan. 

Uiteindelijk hadden we alles gevonden en begaven we ons naar de kassa. Daar slikte ik toch even toen ik het bedrag zag staan... Voor alles moesten we zo een 800.000 duizend Vietnamese Dong betalen! Wanneer je de waarde niet kent van de Vietnamese Dong, lijkt dit een enorm groot bedrag, maar omgerekend zaten we slechts aan een kleine 30 euro. Gelukkig is Emma hier eerder geweest en is ze dus een pro in die zaken. 

Tijdens onze verkenningstocht leerden we al snel kennismaken met de Vietnamese manier om de straat over te steken, blijven gaan en hopen dat je heelhuids door de verkeerschaos geraakt. Aan de oversteekpunten voor voetgangers staan zelden verkeerslichten en de auto's maar vooral de scooters komen van alle kanten aan hoge snelheid aangesnort. Officieel zijn er 3 rijvakken... maar al gauw hebben we door dat deze duidelijk slechts voor de sier op het wegdek geschilderd zijn aangezien ze er 2 à 3 rijvakken bij verzinnen. Adem in en GEWOON. BLIJVEN. GAAN!

Na onze inkopen en het kopen van de simkaart, begaven we ons terug naar het appartement. We moeten onze grootse plannen nog even opbergen, want Artevelde hogeschool laat ons ook in Vietnam niet met rust... (zie onze to do post-it muur). We zijn dan maar begonnen aan de laatste voorbereidingen voor onze stage die morgen om 9 uur start (3 uur Brusselse tijd). Spannend... 

Good morning, Vietnam!

Het is 4 januari 2019, Emma en ik spraken af op de luchthaven van Zaventem rond 6 uur 's ochtends. Allebei zwaar geladen om toch met een dubbel gevoel te vertrekken naar Ho Chi Minh City. Het moment dat we ons koffers afgaven was een moment waar we met ons voeten terug op de grond werden gezet. We beseften dat het nu wel écht zover was. Snel nog een ontbijtje naar binnen gespeeld om dan het zware afscheid in te zetten. We zijn eerlijk, traantjes hebben gevloeid ;) We zitten dan ook aan de andere kant van de wereld met een tijdsverschil van 6 uur en meer dan 10.000 km tussen ons en onze vrienden en familie. 

Toen was het tijd om terug met de voeten van de grond te gaan. Op het moment dat je door de first class loopt, twijfel je toch even om te upgraden, moest het niet meer dan het dubbele zijn dan wat we betaald hebben voor economy. Dan maar op onze gewone mensen plaatsjes gaan zitten. Na 6 uur vliegen, elk twee films en 2 vliegtuigmaaltijden waren we blij dat we even terug op de begane grond waren. Na iets te drinken zijn we decadent gaan 'shoppen' in de winkels in de luchthaven van Doha. We kochten elk twee rolexen en een gucci tas (of niet?). Klaar voor vlucht twee. Deze keer 7 uur, wat meer dan genoeg was...  

We landden om 7 uur 's ochtends lokale tijd, wat in België dus 1 uur 's nachts is. Eén van de vroedvrouwen kwam ons ophalen en bracht ons in een taxi naar ons appartement. De warmte viel toen nog mee, ook al was het al 25 graden. Het was pas toen we een uurtje later met de koffers aan het sleuren waren naar het derde verdiep dat we bijna flauwvielen. Dit lag niet alleen aan de hitte, maar ook aan de vermoeidheid en véél te zware koffers. We waren zo blij dat we er waren dat we knockout vielen bij de aanraking met ons bed. 

Veel actiefs hebben we niet meer gedaan toen we uiteindelijk wakker werden. Zo was onze eerste dag een rustdagje, maar morgen vliegen we er in!